Waar het vertrek voorspoedig leek te gaan, JP had een bus geregeld die de jongens uit Emmeloord ophaalde en vervolgens netjes om 2:40 uur de rest in Nagele ophaalde, was niets minder waar. De assistent-trainer was zijn telefoon kwijt. Een eerste tussenstop moest dus gemaakt worden, zodat Allard thuis zijn telefoon op kon halen. Eenmaal bij Allard thuis, kwam hij erachter dat hij de sleutel al door de brievenbus had gegooid en dus vrouwlief midden in de nacht mocht wakker maken. De telefoon bleek echter in zijn tas te zitten, deze pitstop was voor niks. Dat dit het eerste voorteken was van meer ongeregeldheden, zou later pas blijken.
Na dit kleine oponthoud begon dan echt de reis. Op naar Schiphol Airport, wat hadden we er zin in. Het duurde niet lang, we waren Nagele nog niet uit, of de voorzitter van de trainingskampcommissie, Jeroen, nam het woord. Er moesten wel wat afspraken gemaakt worden. Zo werd iedereen het weekend geacht aanwezig te zijn bij het ontbijt, de lunch en het diner. Ook mocht er pas gedronken worden, nadat de oefenwedstrijd tegen vv Herovina 1 ten einde was. De eerste protesten waren toen al hoorbaar en de voorzitter had het zwaar te voorduren.
Maar er kwam pas echt reuring toen de penningmeester, Pim, het woord nam om de kamerindeling bekend te maken. “Bij wie lig ik op de kamer?” “Ik hoop toch niet dat ik bij … op de kamer lig?” “Jullie hebben sowieso niet eerlijk geloot.” Zomaar een greep uit de reacties. Een uit het oog springende kamer was toch die van Ad en Thomas. Don Aad en de talentvolle buitenspeler, die aan het eind van het weekend de bijnaam ‘lil ramptoerist’ had weten te bemachtigen. Om iedereen nog wat langer in spanning te houden, werd slechts het eerste deel van de kamers bekend gemaakt, het overige deel zou zijn kamermaatje pas in Spanje te horen krijgen.
Aangekomen op het vliegveld werd de eerste regel al aan een aantal laarzen gelapt. Waar ‘het lelijke broertje van Sander’ en ‘lil ramptoerist’ het nog bij één halve liter hielden, besloot ‘lil Flemming’ drie halve liters in een half uur achterover te beuken, want “we voetballen toch pas over 12 uur.” Dat dit een voorteken was van ongeregeldheden, was toen welduidelijk.
Op onze vlucht waren er een aantal mannen die zitplaatsen met extra beenruimte hadden, zij konden hun geluk niet op en dat mocht het rest van het vliegtuig weten ook. Één iemand bleef echter angstvallig stil, vliegangst was de boosdoener. Met samengeknepen billen en een draaiende maag moest Luc de komende twee uur zien te overleven. Tijdens het opstijgen ging er een zucht van verlichting door het vliegtuig. We weten alleen niet of deze zucht van boven, of van onderen kwam. Iemand die meer lol had in het vliegtuig, was JP. Een geintje hier, een dolletje daar, JP had het naar zijn zin. Totdat de landing werd ingezet. Toegegeven, de landing was niet vlekkeloos, maar JP liet aan het hele vliegtuig weten dat hij de landing nogal hard vond.
Dat de reisorganisatie die ons weekend begeleidde de zaakjes goed op orde had, bleek uit het feit dat er op Barcelona Airport een bus klaar stond om ons naar ons hotel in Calella te brengen. In deze bus merkten we voor het eerst dat iedereen wat onrustig was. Kwam dit doordat deel twee van de kamers bekend gemaakt werd, zou dat te maken hebben met de oefenwedstrijd die later op de dag gepland stond, of kwam het door het feit dat we de reisleidster bij het hotel gingen ontmoeten. We vermoeden het laatste.
Het tweede deel van de kamerindeling zorgde voor iets minder commotie. Er was echt wel wat spanning voelbaar, toen we mededeelden dat onze Special Guest Rick nog bij een tweetal op de kamer zou komen. Achteraf bleek echter dat Rick de gehandicapten kamer voor zichzelf had gekregen. Zo kon hij dit weekend even lekker bijkomen van het prille vaderschap.
De monden vielen open en de mannen werden stil bij het zien van Hotel Calella Palace. Het all-inclusive hotel met zwembad, sportschool, sauna en jacuzzi was van alle gemakken voorzien. We sliepen allemaal op dezelfde verdieping. Handig, zo konden we elkaar in ieder geval een beetje in de gaten houden.
Bij binnenkomst werden we direct aangesproken door de leiding van vv Herovina met de vraag of we de wedstrijd wilden vervroegen naar 13:00uur, in plaats van de oorspronkelijke tijd 15:00uur. Sommigen had gehoopt nog een paar uurtjes te kunnen rusten, maar zij werden al snel en vakkundig overgehaald door Remon (met z’n gouden linkerbeen) die als argument gaf dat we dan ook eerder aan het bier konden. De aanvangstijd werd dan ook 13:00uur.
Dit betekende: snel een broodje halen bij de supermarkt, schoenen uit de tas halen en weer de bus in. De bus reed ons het binnenland van Catalonië in, naar een plaats waarvan gezegd werd dat de Goden hier dineerden. We keken onzeogen uit. Het was overigens maar goed dat de omgeving en het weer zo ontzettend mooi waren, want het niveau van de wedstrijd was iets minder oogstrelend. Het is natuurlijk ook verklaarbaar, weinig tot geen slaap zorgt nu eenmaal voor wat verlies van scherpte, waardoor er even net wat meer passes fout gingen. De hoogtepunten uit de wedstrijd waren de jeugdige doelpuntenmakers: Branco na een assist van Jeroen en Cas nadat hij bediend werd door Ad. Beide doelpunten werden in de eerste helft gemaakt en betekende de 1-0 en 2-0. We gingen uiteindelijk rusten met een 2-1 stand en in de tweede helft werd de 2-2 nog gemaakt. Een gelijkspel was ook een terechte uitslag.
Na de wedstrijd gingen we in razend tempo terug naar het hotel. We hadden echt wel een biertje verdiend namelijk. En deze smaakten heerlijk! Maar weinig slaap, sporten en zon zijn een gevaarlijke cocktail voor dronkenschap en het duurde dan ook niet lang voordat onze Quizmaster bij de organisatie aanklopte met de vraag of de Pubquiz vervroegd kon worden, zodat de deelnemers nog antwoorden op papier konden zetten die leesbaar waren.
Zo geschiedde en dus zaten we nog voor het diner onze kennis over het nationale en internationale voetbal, het noordelijke amateurvoetbal en onze eigen vereniging te testen. De zorgvuldig samengestelde quiz van Redmer zorgde voor krakende hersens, piepende pennen en een boel commotie bij het bekendmaken van de antwoorden. Na 1,5 uur bleken Emiel, Wessel en Tim de meeste vragen goed beantwoord te hebben en mochten zij zichzelf winnaar van de quiz noemen. Achteraf was iedereen trouwens de winnaar, want Redmer stopte geld in de pot zodra je de helft van zijn quizvragen goed wist te beantwoorden.
Jaron viel op de vrijdagavond gelijk met zijn neus in de boter. Er werd namelijk line-dancing georganiseerd in het hotel. Nadat hij hier de show had gestolen, was iedereen zo enthousiast geworden, dat ze maar gauw Calella centrum onveilig moesten gaan maken. Dit was alleen niet meer voor iedereen weggelegd. De jeugdigere spelers, onder leiding van de Special Guest, bleven als enigen over. Het schijnt dat Leon deze nacht ook een waardevolle ring is kwijtgeraakt.
Op zaterdagochtend was de eerste echte test om te zien de straffen, die bepaald waren door Sander, Chef Straf, zwaar genoeg waren om iedereen op tijd aan het ontbijt te krijgen. De conclusie was duidelijk: nee. Het gevolg: mensen die het zwembad in moesten, mensen die de berg op moesten sprinten, mensen die halve liters moesten adten, mensen die een cocktail moesten adten en Koen die schoenen moest poetsen. Pim hield bij wie er straf hadden vanwege het overtreden van de regels. Hij werd met enige regelmaat verdacht van corruptie. Deze straffen moesten worden uitgevoerd op een moment in het weekend die werd bepaald door Chef Straf. Zo bepaalde Sander dat er drie jongens om 23:00uur ’s avonds het buiten zwembad in moesten en er onverwacht een halve liter Guinness geadt moest worden in de kroeg. Sander spaarde niemand.
Na een gevarieerd ontbijt voor de meesten en een broodje (zelf meegenomen) hagelslag voor JP, stond het beachvoetbaltoernooi op de agenda. Calella is een prachtige badplaats, ons hotel lag slechts op een paar honderd meter van het strand, dus konden we deze kans op een ‘strandtraining’ niet voorbij laten gaan. Om het toernooi nog wat interessanter te maken kreeg niet de winnaar een prijs, maar de verliezer een straf. Het verliezende team moest de Middellandse Zee in. Okke gaf ’s ochtends al aan wel zin te hebben in een verfrissende duik en we vermoeden hem er dan ook van opzettelijk het toernooi uit handen gegeven te hebben. Zijn teamgenoten Thomas, Jaron en Jens oogden minder blij dat ze achter Okke aan het water in moesten. En terwijl wij allen mochten aanschouwen hoe Okke als David Hasselhof in Baywatch het water uit kwam sjouwen, hoorden we op links opeens wat gegil en gebulder. Jeroen had Leon opgetild en zij gingen samen ook nog even een frisse duik halen.
Nadat iedereen weer opgedroogd was, het buikje rond had gegeten bij de lunch, kwam de bus weer voorrijden, dit keer bracht zij ons naar het Footgolf terrein. Omdat we hadden aangekondigd dat de reisleidster ook mee zou gaan om te kijken, was iedereen extra scherp om een goede score neer te zetten. Én er werd goed gespeeld. Op een aantal valse Hole-in-one meldingen na, voornamelijk van trainer Peter, verliep het footgolf ook eerlijk. Na telling van dezelfde Peter kwamen Peter (toevallig?) en Jeroen als winnaars uit de bus. Zij hoefden de hele middag geen rondjes meer te halen.
Weer aangekomen in het hotel, kwamen, zoals een goed trainingskamp betaamt, de spelkaarten op tafel. Er werd geklaverjast, getoept en up&down the river gespeeld terwijl ondertussen de open-bar leeg getrokken werd. Er werd van tevoren gewaarschuwd voor klaverjas duo Cas en Jens, maar zij gingen de bietenbrug op tegen Peter en Dennis. Een aantal Bourgondiërs doken ook nog even stiekem het saunaatje en de jacuzzi in, om zichzelf tegen al dat kaart- en drankgeweld te beschermen.Kaarten en drinken, dat is natuurlijk de ideale voorbereiding op een legendarische stapavond.
Nadat de open-bar sloot om 23:00uur gingen we met 30 man sterk naar dé kroeg van Calella, die toevalligerwijs ‘Legends’ heet. Een passende naam voor ons gezelschap. De Spaanse señoritas konden hun geluk niet op, zo’n grote groep Nederlandse adonissen bij elkaar. Gezegd moet worden dat vooral de oudere Spaanse vrouwen interesse hadden in de mannen van Nagele 1, tot grote vreugde van Koen, dit ondanks de teleurstellende wingmanskills van Scott.
Waar Emiel nog hand in hand met JP terugliep naar het hotel, liep Branco hand in hand met iemand van grotere schoonheid. Wat er verder is gebeurd blijft raadselachtig. Wel weten we dat de glimlach de rest van het weekend niet meer van Branco zijn gezicht is verdwenen.
Niet iedereen was trouwens druk met de señoritas. Het was in deze kroeg dat Rutger de corruptie van Pim aan het licht bracht. Dit kwam Pim op een halve liter adt te staan.
Tim was ook druk met andere snode plannen, nadat hij samen met Pim zijn halve liter Guinness straf gedaan had, besloot hij dat hij het schilderij van Maradona aan zijn persoonlijke collectie wilde toevoegen. Hij bedacht een ingenieus plan, waarbij Don Aad de DJ zou afleiden en Tim zijn kunstroof tot uitvoering zou brengen. Het liep helaas anders en tot overmaat van ramp werd Wessel de dupe. Hij werd als meesterbrein aangewezen en moest de kroeg verlaten. Deze scene zou later omgedoopt zou worden tot: “Tussen Kunst en Keepen”.
De stad werd nog lang onveilig gemaakt, maar zo langzamerhand vertrokken de eersten toch ook weer naar de hotelkamer. Één van de grote verrassingen was dat het niet zo was dat Emiel zijn kamergenoot Jaron in bed moest leggen, maar dat dit juist andersom het geval is geweest.
Dit gebeurde allemaal toen de jonge Tijn al even op bed lag. Maar toen Tijn zijn teamgenoten thuis hoorde komen, besloot hij toch nog een kijkje te nemen op de gang. Hij vergat alleen even dat hij in zijn onderbroek stond. Toen vervolgens zijn deur dicht viel en zijn kamergenoot nergens te bekennen was, zat er niks anders op dan aan Don Aad lief aan te kijken en te vragen of hij bij hem op de kamer kon slapen. Dit was mogelijk, want Don Aad zijn kamergenoot, lil ramptoerist, was nog mensen aan het lastig vallen in de stad.
Op zondagochtend druppelden nog wat andere schokkende verhalen binnen. Peter en Allard werden aangesproken door de aanvoerder van vv Bennekom 1, met de vraag waar die ‘rooie met zijn gouden linkerbeen’ was. Rooie Riekelt had bijna een transfer afgedwongen naar deze club doordat hij per ongeluk de verkeerde kamer was binnengestapt. Hij heeft vervolgens anderhalf uur lang verkondigd wat hij allemaal kan doen met dat linkerbeen, dat vv Bennekom besloot een scout mee te sturen naar onze zondagochtend training.
Tijdens het zondagochtend ontbijt viel het op dat Okke en Stijn niet aanwezig waren. Dit riep vraagtekens op. De vragen werden beantwoord op het moment dat lil Flemming om de hoek kwam. Okke, Stijn en lil Flemming waren namelijk pas om 07:30uur terug in het hotel. Ook wij vroegen ons af, hoe ze het zo bont gemaakt konden hebben. De indirect schuldige was een bloedmooie barvrouw. Deze deed Okke ertoe verleiden om voor het record te gaan op de boksbal. Nadat Okke zichzelf helemaal scheel geslagen had op dat apparaat, dacht lil Flemming ook een keertje voor de highscore te gaan. Hij was alleen vergeten dat zijn motoriek na 50 pils niet meer optimaal was. Lil Flemming legde aan en zwaaide zijn arm. Helaas ging zijn vuist langs de boksbal, tegen de achterkant van het apparaat. Hand kapot. Okke probeerde de situatie nog te redden door te zeggen dat Lil Flemming niet naar zijn hand moest kijken, als reactie daarom keek lil Flemming direct naar zijn hand, werd duizelig, en viel op zijn hoofd. Lil Flemming had toen, naast een kapotte hand, ook een kapot hoofd. En dus gingen Stijn, Okke en lil Flemming naar het ziekenhuis. Met een beteuterd gezicht vertelde Thijs dat hij helaas met een gebroken hand aan het ontbijt zat.
Iedereen moest zich zondagochtend wel bij elkaar rapen, want er stond nog een ochtendtraining op het programma. Na wat ontspannende yogaoefeningen onder leiding van Don Aad werd een traininkje afgewerkt. Er was te zien dat er de avond daarvoor tot in de late uurtjes was gefeest, want Leon moest even de bosjes in en dat was niet om een bal te halen. Even later moest Remon het dak op, om een bal te halen. Van vv Bennekom hebben we daarna niets meer gehoord.
De zondagmiddag mocht iedereen vrij besteden. Voor de één betekende dit sauna en jacuzzi. Anderen gingen poolen. Peter en Allard gingen op klaverjas cursus bij Don Aad en Emiel. Het schijnt dat ze een 8 uur durende cursus gehad hebben, zodat ze bij een volgend trainingskamp iets beter voor de dag komen.
Op de laatste avond, in een ietwat uitgestorven Calella centrum, bleek dat Stijn nog het meest scherp was, hij won met darten. Al liep Pim erbij alsof hij de winnaar was. Na de laatste stapavond zijn we trouwens unaniem tot de conclusie gekomen dat Max de meest verstandige is van de Koene neven.
Op zondagochtend stond de bus vroeg klaar, zodat we nog een halve dag in Barcelona konden doorbrengen. We gingen bijna met een mannetje minder die kant op, omdat lil ramptoerist weer eens te laat was. Gelukkig kon hij, al tandenpoetsend, de rijdende bus nog inspringen.
Wie wel achterbleef was Jens. Hij moest voor studieverplichtingen terug naar Italië en zou niet mee terug reizen. Tot vandaag weten we niet of hij echt teruggegaan is naar Italië. Het laatste wat we van Jens gezien hebben is dat hij wegliep, samen met de reisleidster.
Omdat nog niet alle straffen waren ingelost en er op de ochtend van vertrek nog nieuwe straffen bijkwamen, besloten we dat de mannen met openstaande straf in centrum Barcelona een ‘street performance’ moesten houden. Er waren misschien zeven of acht optredens, maar er was er maar eentje die er echt uit sprong.
Met zijn danspasjes, de prachtige ‘stomp in je buik’ bewegingen en een onnavolgbare luchtgitaarsolo kreeg LB4 de handen op elkaar. Waar iedereen na het verplichte halve minuutje besloot te stoppen, ging LB4 vrolijk een hele minuut door. Het was dan ook niet wonderlijk dat mensen met geld begonnen te gooien. We weten alleen niet of het was uit blijk van waardering, of in de hoop dat hij zou stoppen.
Het optreden van LB4 was een mooie afsluiter van Spanje. De vlucht terug, ging na wat vertraging bij vertrek, voorspoedig en we kwamen rond 22:00uur weer in Nagele aan. Vermoeid maar voldaan keerde iedereen vervolgens huiswaarts.
